Zum letzten Mal... Tempelhof
Janet van Laar en Ferdinand Swaters benutten de laatste kans om het stempel “Tempelhof” in hun logboek te laten zetten...
Allereerst de voorbereiding thuis: we kijken naar 'The Berlin Airlift'. Deze film in een absolute aanrader: voor piloten een film over
één van de belangrijkste vliegoperaties uit de geschiedenis, voor niet-vliegende huisgenoten een heerlijk romantisch drama. Maar wat is er nog meer nodig om een vlucht naar Tempelhof te laten slagen?
Mooney
Na wat rondvragen krijgen we de suggestie om met Jim Brady en de Mooney (M20J) (N100HQ) te gaan. Dit chique vierpersoons toestel is geknipt voor de trip. Na de nodige training van Jim – we kennen het toestel geen van beiden – is het op 14 oktober eindelijk zover. Het toestel staat buiten met de neus in de zon, zich lekker op te warmen. De 'Moon' blijkt een ideale reiskist: twee trolleys, de vliegtassen en de fototas verdwijnen met gemak in het bagagecompartiment, terwijl er voor ons drieën nog een zee van ruimte overblijft. Ik zal het eerste stuk vliegen van EHLE naar Hildesheim (EDVM). Zittende op een bloemetjeskussen kan ik net bij de pedalen... Na de take-off vliegen we langs, boven en onder mooie wattenwolken door, de lucht is prachtig, de Mooney snijdt als een mes door de boter. Maar vanaf Deventer wordt het zicht al een stuk slechter. Goed navigeren is nodig en het lukt me gelukkig ook prima, want vrij plots is daar toch het veld van Hildesheim. We hebben afgesproken daar te tanken, een plas en een was te doen, om vervolgens van stoel te wisselen. Ferdinand zal het been van Hildesheim naar Tempelhof voor zijn rekening nemen. Maar voordat we vertrekken nemen Ferdinand en Jim nog een echte Duitse friet met een currywurst (van de aanblik word ik al misselijk, maar een echte flygirl houdt natuurlijk haar kaken op elkaar).
Tempelhof
Na een rustige vlucht, met een stuk beter zicht, landt Ferdinand omstreeks 17.00 LT op het prachtige historische veld Berlin-Tempelhof. Imposant: twee landingsbanen in een grote groene vlakte, midden in de stad, omgeven door een enorm, halfrond gebouw. En dat alles na een flink eind over de immense, imposante stad te hebben gevlogen. Tjonge, er moet dan echt niks gebeuren, want dan kom je in het Duitse sufferdje, en dat wil je natuurlijk niet. Het lijkt allemaal zo simpel: Whiskey 1 melden, rechts van het kanaal richting Whiskey 2 (bij de energiecentrale) vliegen en dan hup naar het veld. Maar vervolgens is het stukje op base, met toch meer dan 90 knopen op de teller, wel erg snel voorbij.
De avond wordt gevuld met debriefen, onder het genot van goed eten en drinken. Dat lukt prima in Berlijn: lekkere eettenten, vriendelijke prijzen én bediening. Vervolgens wordt er natuurlijk gepraat over vliegen, vliegen en nog eens vliegen. De stramme vliegbenen worden gestrekt door lange wandelingen te maken van de ene naar de andere bezienswaardigheid. De gebouwen zijn prachtig aangelicht in verschillende kleuren. En de straten zijn ook heel schoon, valt me op. Van Checkpoint Charlie via Snackpoint Charlie naar de Friedrichstrasse waar je geweldige Prada-laarsjes (prijs: vijf vlieglessen inclusief instructie) kunt kopen.
Kaarten
Bij ons ontbijt gaat het er nogal merkwürdig aan toe. Tussen de gekookte eieren en de harde bolletjes liggen onze kaarten en de Bottlang, en wordt er druk en luid overlegd naar welk veld we een uitstapje gaan maken. Veel verbaasde Duitse blikken, maar wat maakt het uit. Brandenburg wint. Ferdinand mag vertrekken en ik zal terugvliegen want dan kan ik ook eens over die huizenzee richting Tempelhof vliegen. Daar denk ik tenslotte al weken aan... vooral 's nachts. Ferdinand bereidt de vlucht naar Brandenburg grondig voor: er staat in de Bottlang dat je geen vliegplan hoeft in te dienen, maar toch belt hij even de Flugsicherung. “Nein, Intra-Deutsche VFR-fluge hebben echt geen vliegplan nodig.” Met zo'n grondige voorbereiding kan het niet meer misgaan. Een uurtje later: Brandenburg is door de waterrijke omgeving heel goed zichtbaar. “Daar ligt het veld.” Ferdinand roept het op. Drie keer zelfs. Niemand reageert. Het ziet er ook erg stil uit... En bij nader inzien, is het seinenvierkant overduidelijk: een rood vierkant, een geel kruis.
Varekamp
Hoe vaak hebben we deze situatie niet geoefend met René Varekamp van Vliegschool Hilversum? Maar dit is Duitsland. Alle velden zijn volkomen onbekend. We turen op de kaart op zoek naar een ander veld. Het wordt Kyritz (EDBK), noordwest van Brandenburg. De oefeningen in Nederland werpen nu hun vruchten af, want met de onvolprezen Olof-Bakkerschijf (zonder batterijen) wordt Kyritz perfect aangevlogen. Het blijkt een goede keuze: een mooi veld, behulpzame mensen en een lunch zoals we die op vliegvelden maar zelden aantreffen. Wordt het onverwacht zelfs een culinair uitstapje...
De Mooney wordt getankt en ik, op m'n onafscheidelijke bloemetjeskussen, vang de terugvlucht naar Tempelhof aan. Het is wat heiig. Ik vraag me hardop af: “Waarom heb ík toch steeds dat slechte zicht?” Niet mopperen, gewoon netjes koersje-tijdje vliegen. En daar is de rand van de stad al: Berlin here I come! Het is nu in deze drukte wel opletten geblazen wat de verkeersleiding zegt én vooral ook wat de man precies bedoelt. Maar alles 'klappt'.
Terug
Bij het opstaan op 16 oktober zien we het al: wind, en woeste luchten. Het zal een spannende terugvlucht worden. Ik heb m'n navigatieplan al gereed om naar Hildesheim te vliegen. Bij de balie op Tempelhof geeft de man met een flinke klap het bewijs, TEMPELHOF in onze logboeken. Hij zegt dat hij naar Tegel zal verhuizen straks, en lijkt er niet eens verdrietig om.
De laatste keer kijken we naar het veld met de imposante, grote hangars. Er staat zelfs een 'Rozinenbomber': een van de toestellen die de inwoners van Berlijn tijdens de blokkade van de eerste levensbehoeften voorzag, en rozijnen uitstrooide voor de kinderen. Om 11.00 uur zijn we airborne. De wind komt met kracht uit het westen, de regengebieden ook, en daar ligt Nederland. De vlucht verloopt toch voorspoedig en het is toch heel fijn dat de schapen lángs de baan van Hildesheim lopen – en niet erop. Na het maken van een boterzachte landing met de Mooney ben ik zo trots als een pauw. En zo loop ik ook rond... zeggen Ferdinand en Jim.
We tanken en vervolgens zijn ze op Hildesheim zo vriendelijk om voor ons de bar en de kantine van de aeroclub te openen. We krijgen koffie en koekjes en onder het beuken van wind en regen tegen de ramen, treffen Ferdinand en Jim de laatste voorbereidingen voor het stuk Hildesheim – Lelystad.
Gezien de uitdraai van het weer zal het bumpy worden. Riemen stevig aantrekken. Gelukkig vertelt de Duitse verkeersleiding met tussenpozen keurig waar depressies hangen. Echt superattent. En bumpen dòen we. De wind is pal uit het westen met zo'n 30 kts. Zelfs de Mooney haalt nu amper de groundspeed die we van de Cesna 172 gewend zijn. Maar tussen de buien door is het zich echt geweldig. Staalblauwe lucht, prachtige dotten van wolken. En daar is Enschede weer. De kist ruikt de stal... EHLE in zicht. Een leerzame, geweldige trip. En het geluk was met ons, alle dagen VFR kunnen vliegen. Mogen we dit nog een keertje overdoen? Nee! EDDI is gesloten, en is nu een echt stuk Duitse vlieggeschiedenis. Prachtig daar nog een heel klein stukje van meegemaakt te hebben...
Voor wie er zin in heeft gekregen: de Mooney (M20J) (N100HQ) is te koop: 0615125877.